Nu ik

Mag ik nu ook iets zeggen als plein, mij

is niets gevraagd, steen en been wordt er

geklaagd, saai, grijs, niets te beleven.

Beren besteld, rare snuiters, groots spektakel

mensen roepen nee toch, nee!

Ik zie blije kinderen met reuzenknuffels

Ja, ’t is waar, als ik wil floreren moet er

iets gebeuren, heb er de pest over in dat men 

mij negeert op weg naar het café om de hoek.

Van ’t laatste fust krijg ik niets mee, 

maar het snode plan van tekentafelheren 

maakt me bang.

Het Hijschgebouw moet herrijzen, dit

dit trotse erfgoed werd onlangs nog gesloopt.

Vanwaar deze schijnvertoning, staat hier

belang wel boven de partijen? 

’t Is maar een kamer, sust de kwartiermaker 

maar goedgebekte Hengeloërs maak je niets wijs

en ik krijg het Spaans benauwd dat ik word

volgestouwd met staal en steen.

Ik wil groen, een paviljoen voor muziek, hooggeacht publiek,

konijnen uit hoge hoeden tussen bomen en planten met

vreemde namen, terrassen waar men z'n laatste geld verbrast.

Een fijn plein, pretplein, vet plein, we gaan nog niet 

naar huis plein, een houd er de moed maar in plein...

© Hettie Franken
Stadsdichter Hengelo 2019 - 2021

Tekening: Hettie Franken