mag ik nu ook iets zeggen als plein, mij
is niets gevraagd, steen en been
wordt er
geklaagd: saai, grijs, niets te beleven.
Beren besteld, rare snuiters, groots spektakel
mensen roepen ach en wee, ik zie
blije kinderen met reuzenknuffels
Ja, ’t is waar, als ik wil floreren moet er
iets gebeuren, heb er de pest over in
dat men mij negeert op weg naar
het café om de hoek, van ’t laatste fust
krijg ik niets mee, maar het snode plan van
tekentafelheren maakt me bang
het Hijschgebouw moet herrijzen, terwijl
dit trotse erfgoed onlangs werd gesloopt
waarom deze schijnvertoning, staat hier belang
boven de partijen? ’t Is maar een kamer,
sust de architect maar goedgebekte Hengeloërs
houdt men niet voor ’t lapje en ik krijg het
Spaans benauwd dat ik word volgestouwd
met staal en steen, ik wil groen
een park met paviljoen voor muziek
hooggeacht publiek en komt dat zien
konijnen uit hoge hoeden tussen
bomen en planten met vreemde namen
terrassen waar men z’n laatste geld verbrast
een groen plein
pretplein
vet plein
we gaan nog niet naar huis plein…..
houd er de moed maar in plein…..
Hettie Franken
Stadsdichter 2019 -2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten