Nu ik

mag ik nu ook iets zeggen als plein, mij

is niets gevraagd, steen en been wordt er

geklaagd: saai, grijs, niets te beleven.

Beren besteld, rare snuiters, groots spektakel

mensen roepen ach en wee, ik zie

blije kinderen met reuzenknuffels

Ja, ’t is waar, als ik wil floreren moet er

iets gebeuren, heb er de pest over in

dat men mij negeert op weg naar

het café om de hoek, van ’t laatste fust

krijg ik niets mee, maar het snode plan van

tekentafelheren maakt me bang

het Hijschgebouw moet herrijzen, terwijl

dit trotse erfgoed onlangs werd gesloopt

waarom deze schijnvertoning, staat hier belang

boven de partijen? ’t Is maar een kamer,

sust de architect maar goedgebekte Hengeloërs

houdt men niet voor ’t lapje en ik krijg het

Spaans benauwd dat ik word volgestouwd

met staal en steen, ik wil groen

een park met paviljoen voor muziek

hooggeacht publiek en komt dat zien

konijnen uit hoge hoeden tussen

bomen en planten met vreemde namen

terrassen waar men z’n laatste geld verbrast

een groen plein

pretplein

vet plein

we gaan nog niet naar huis plein…..

houd er de moed maar in plein…..

© Hettie Franken
Stadsdichter Hengelo 2019 - 2021

Tekening: Hettie Franken