Nu ik

Mag ik nu ook iets zeggen als plein, mij

is niets gevraagd, steen en been wordt er

geklaagd, saai, grijs, niets te beleven.

Beren besteld, rare snuiters, groots spektakel

mensen roepen ach en wee, ik zie

blije kinderen met reuzenknuffels

Ja, ’t is waar, als ik wil floreren moet er

iets gebeuren, heb er de pest over in

dat men mij negeert op weg naar

het café om de hoek, van ’t laatste fust

krijg ik niets mee, maar het snode plan van

tekentafelheren maakt me ongerust,

't Hijschgebouw moet herrijzen, terwijl

dit trotse erfgoed onlangs werd gesloopt,

vanwaar deze schijnvertoning, staat hier

belang wel boven de partijen? 

’t Is maar een kamer, sust de kwartiermaker 

maar goedgebekte Hengeloërs houdt men niet 

voor ’t lapje en ik krijg het Spaans benauwd

dat ik word volgestouwd met staal en steen,

ik wil groen, een paviljoen, hooggeacht publiek en

komt dat zien, konijnen uit hoge hoeden tussen 

planten met vreemde namen, terrassen waar men

z’n laatste geld verbrast, een groen plein, 

vet plein, we gaan nog niet naar huis plein,

houd er de moed maar in plein.

© Hettie Franken
Stadsdichter Hengelo 2019 - 2021

Tekening: Hettie Franken